Wilcza Rodzina

Caridan

W pewnej chwili wstał z warknięciem. Najgorzej zostawić to niedopowiedziane, nigdy nie wiadomo co wtedy może się stać. Tak łatwo by było poczekać aż samo się rozwiąże... tak wygonie...

Stanął cicho w drzwiach pokoju i przyglądał się pracy Neyali. W końcu kucnął obok niej, złapał za szmatę i zaczął z nią sprzątać.
- Przepraszam - Wychrypiał tylko i przełknął ślinę. - Nie chciałem... po prostu mi ciężko. - Szorował tak chwile podłogę wpatrując się w mroczną. - Nie chce byście odchodziły, choć Aeiari musi zgodzić się na służbę u mnie.

Zamoczył ponownie szmatę i szorował tak przez chwile w milczeniu.
- Idź... przygotuj nam wszystkim kąpiel... sadze ze przyda nam się wszystkim jak się rozluźnimy. Irai by mnie znów nazwała głupcem ze tak przezywam... ehh... - Machnął szmatą się ochlapując niechcący. - I zostaw już tę komnatę, ja tu posprzątam.

Neyala

Zauważyła go dopiero gdy klęknął obok. Pozwoliła sobie zabrać niewielką włochatą ścierkę. Słuchała co do niej mówił, choć zdawała się nie być do końca przytomną. Zanim jeszcze skończył uczepiła się brudnymi palcami jego rękawa. A gdy skończył, nie zważając na brak protestu i bezgłośne zaskoczenie, objęła go i przytuliła mocno. Biło od niej potężne ciepło, jakby miała gorączkę. O dziwo nie płakała, nie ciągała nosem. Powiedziała tylko łamiącym się głosem:
- Zawsze jak jest mi smutno, to siostrzyczka mnie tak przytula... i to pomaga... Więc pomyślałam, że się Panu chociaż w ten sposób na coś przydam... Tylko.... Tylko nie mogę za długo.... - rozluźniła uścisk i popatrzyła mu prosto w oczy. Uśmiechnęła się ciepło. - ... Nie mogę tak za długo, bo się rozpłaczę... a chyba... wtedy płakałabym parę lat... więc przepraszam... - przytuliła go znowu, najwyraźniej nie do końca świadoma własnych działań. Temperaturę ciała miała wyraźnie gorączkową. - Chciałam tylko Panu powiedzieć... że nikt nigdy nie zastąpi Pani Irai... ale my nie chcemy pozwolić, żeby był Pan sam... bo Pani Irai na pewno by nie chciała, żeby w takich chwilach był Pan sam... bo Pani Irai kazała mi o Pana dbać... - zrobiła się jakby cięższa, uporczywie nie puszczając jego szyi.

Caridan

Wtulił się w nią i odetchnął głęboko jej zapachem. Naprawdę poczuł ze napięcie ostatnich dni już mu tak nie ciąży choć i znów zachciało mu się płakać. Trwał tak wtulony w Neyale jeszcze kilka chwil, w końcu wyprostował się lekko i pocałował ją w czoło.
- Dziękuję Neyalo, te przytulanie naprawdę działa - Uśmiechnął się, ciepłym zamyślonym uśmiechem i dotknął dłonią Jej czoła. - Powinnaś się jednak chyba położyć. Cała rozgrzana jesteś, praca nie ucieknie...

Dźwignął się z ziemi, podciągając za sobą mroczną. Nie puszczając jej dłoni ruszył w kierunku pokoiku Sióstr. Otworzył cicho drzwi i wszedł do środka jakby niepewnie ciągnąc za sobą Neyale.

Aeiari

A w środku... na łóżku siedziała Aeiari. Na widok Caridana najpierw zamarła, by zaraz nieco spanikowanym wzrokiem rozejrzeć się po pokoju, aż wreszcie jej wzrok padł na poduszki. Chwyciła jedną, zamierzyła się do rzutu i zmierzyła go groźnym wzrokiem.
- Oddawaj mi siostrzyczkę i idź sobie. - powiedziała z groźbą w głosie. Trochę jej to jednak nie wyszło, gdyż głos załamał się nieco, jakby powstrzymywała płacz. Zaczerwieniła się przez to, ale nie przestała zabijać gościa spojrzeniem... które niespokojnie zerkało na słaniającą się na nogach Neyalę.

Caridan

Nie przejmując się mroczną grożącą mu poduszką pod poprowadził Neyale do łóżka. Tam delikatnym aczkolwiek zdecydowanym ruchem ją posadził.
- Musisz odpocząć i zabraniam ci wstawać, dopilnuje tego nawet jakbym musiał przesiedzieć tu cały dzień. - Pogładził Neyale po głowie i zwrócił wzrok ku Aeiari. - Nie powinienem tak do was wcześniej mówić. Jednak byłem zły...

Ponownie spojrzał na Neyale z troską i potarł skronie.
- Chciałbym byście ostały, jednak musisz zgodzić się na służbę u mnie. - Zwrócił poważny wzrok ku mrocznej. - Myślałem ze kąpiel i spokojna rozmowa nas rozluźni... bo przydało by się nam to wszystkim... ale Neyala chyba źle się czuje. Przypilnuj jej by odpoczywała. Ja zaś idę zmyć z siebie... umyć się.

ruszył ku drzwiom zmęczonym krokiem, ale jeszcze się odwrócił i uśmiechnął z wyraźnym trudem. A dużo go teraz kosztowało wykrzesanie z siebie uśmiechu.
- Irai często nazywała mnie głuptasem, a byłbym nim naprawdę jeśli bym w tak głupi sposób, omijając odpowiedzialność dał wam uciec. Zastanów sie nad służbą u mnie. - Tu skłonił głowę i wyszedł zamykając za sobą drzwi, wolnym krokiem udał się do łaźni.